Domy samotnej matki
1. Wszystkie tego typu placówki działają w oparciu o Rozporządzenie Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z 8.03.2005r i zapisy ustawy o pomocy społecznej;
2. Z jednego i drugiego dokumentu wynika, że decydujące znaczenie o skutecznym rozpoznaniu wniosku o przyjęcie kobiety do Domu Samotnej Matki (dalej: DSM) ma opinia pracownika socjalnego – właściwego Ośrodka Pomocy Społecznej, Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej lub Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Jest to osoba pierwszego kontaktu, z którą powinna spotkać się kobieta (matka dzieci lub ciężarna);
3. W siedzibie Ośrodków dostępne są druki wniosków;
4. Do DSM przyjmowane są osoby, które faktycznie nie mają gdzie się podziać, lub których życie i zdrowie jest zagrożone;
UWAGA:
Jeśli dana osoba aktualnie korzysta z pobytu w Ośrodku Interwencji Kryzysowej, to wniosek sporządza pracownik socjalny takiej placówki;
5. Wniosek jest przekazywany do organu prowadzącego DMS w danej miejscowości;
6. Podstawę do wydania skierowania do DSM stanowi:
– wniosek osoby ubiegającej się o skierowanie do domu;
– rodzinny wywiad środowiskowy przeprowadzony przez pracownika socjalnego ośrodka pomocy społecznej właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o skierowanie do domu lub przez pracownika socjalnego domu;
– zaświadczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań zdrowotnych do umieszczenia w domu;
– skrócony odpis aktu urodzenia dziecka lub książeczka zdrowia dziecka;
– orzeczenie o niepełnosprawności lub orzeczenie o stopniu niepełnosprawności;
– opinia ośrodka zawierająca uzasadnienie pobytu w domu.
7. W przypadku braku miejsca w DSM w powiecie, Ośrodek, w porozumieniu z osobą ubiegającą się o skierowanie do DSM, poszukuje miejsca w innym powiecie;
8. W sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa lub zdrowia osoby ubiegającej się o skierowanie do DSM lub jej dziecka przyjmuje się tę osobę bez skierowania. Bywa, że w przypadkach nagłych, kobieta i jej dziecko kierowani są najpierw do Ośrodka Interwencji Kryzysowej, a następnie do Domu Samotnej Matki.
9. Osoba przyjmowana do DSM ma obowiązek zapoznania się z regulaminem, podpisania tego dokumentu i oczywiście jego przestrzegania. Nie przestrzeganie powyższego wiąże się z konsekwencjami – początkowo upomnieniami, a po kilku upomnieniach (zwykle trzech) z wydaleniem z DSM;
8. DSM prowadzone przez zgromadzenia sióstr zakonnych lub inne prowadzone przez Kościół są częściowo odpłatne. Czasem można negocjować te opłaty. Opłaty mogą być pokrywane przez Ośrodki Pomocy Społecznej;
10. Pobyt w DSM trwa do 12 m-cy, ale z ważnych powodów można go przedłużyć, o co trzeba ponownie wnioskować przed upływem 12 m-cy.
Przykładowy regulamin Domu Samotnej Matki
ORGANIZACJA PRACY DOMU DLA BEZDOMNYCH KOBIET I SAMOTNYCH MATEK Z DZIEĆMI
Podstawowe usługi świadczone przez dom obejmują:
1. w zakresie interwencyjnym:
• zapewnienie schronienia kobietom i samotnym matkom;
• wspieranie w przezwyciężaniu sytuacji kryzysowej;
• zapobieganie marginalizacji społecznej przez umożliwienie mieszkańcom odnalezienia miejsca w społeczeństwie;
• zapobieganie sieroctwu społecznemu przez przygotowanie do świadomego i odpowiedzialnego wypełniania roli rodzicielskiej;
• zapobieganie powielaniu złych wzorców rodzinnych i środowiskowych, a zwłaszcza wzorca wyuczonej bezradności;
2. w zakresie potrzeb bytowych:
• zapewnienie całodobowego, okresowego pobytu dla dwudziestu trzech mieszkańców;
• pomieszczenia do spania oraz wspólne pomieszczenia do pobytu dziennego;
• ogólnodostępne łazienki;
• ogólnodostępną kuchnię do samodzielnego sporządzania i spożywania posiłków;
• pomieszczenie do prania;
3. w zakresie opiekuńczo-wspomagającym:
• pomoc w załatwianiu spraw osobistych w przypadku wystąpienia takiej potrzeby;
• środki higieny osobistej, środki dezynfekujące, środki czystości w sytuacji, gdy nie ma możliwości ich samodzielnego zakupu.
Standard podstawowych usług świadczonych przez dom zapewnia:
a. podmiotowe traktowanie i partnerstwo we wzajemnych relacjach pomiędzy mieszkańcami i personelem;
b. tworzenie warunków bytowych zbliżonych do domowych i rodzinnej atmosfery;
c. uwzględnianie indywidualnych potrzeb mieszkańców i ich dzieci;
d. stwarzanie warunków do rozwoju osobowego;
e. poszanowanie sfery prywatności mieszkańców;
f. opracowanie i realizację programów usamodzielnienia mieszkańców, które mają na celu umożliwienie podjęcia samodzielnego życia w godnych warunkach;
g. indywidualnie uzgadniane i dokumentowane działania podejmowane w ramach programów usamodzielnienia.